Ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Yapamıyordu. Yaşadıklarına karşı bir direnç gösteremiyordu. Güveni defalarca kırılmıştı. Herkesten şüphe ediyordu. Neden diye sorguluyordu. İyiliğin bu kadar kolay olduğu dünyada neden kötülük yapabiliyor insan? Neden merhamet duygusunu bile yitirmişti insan? Neden bu hayatın bir de sonu olduğunu bilmiyordu insan? Neden bu denli gözlerini karartıyordu insan? Nedameti bu yüzdendi. Bu insanları hayatına sokabilen yine kendisiydi. O, kendine hep şunu söylerdi: "Her şeyimi kaybetsem bile, merhametim beni ayakta tutsun" Bildiği tek şey bu cümleyi her zaman yaşatmak istediğiydi. Bu cümleyi yaşatmak elindeydi. Bazen kendini kalabalığın içinde yapayalnız hissederdi. Kendi kendine konuşmaktı onun için yazı yazmak. Kendini dökmekti. Kendini görmekti. Kendisiyle yüzleşmekti en çok da... Baktığı pencereden görmesini istediği insanlara okuturdu bu yazıları. Kendine bir şey katmak isteyenlere...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder